Dinsdagochtend was de lucht strakblauw toen ik wakker werd en dat is best bijzonder, want meestal is de lucht vettig wit van de smog of donkergrijs van de regen. Met zo’n zonnetje erbij kan ik niet wachten om in het zwembad te springen, dus ik deed m’n baantjes en dobberde daarna nog een tijdje rond op mijn opblaasbare druivenblad (dit is geen grapje, die heeft Manon meegenomen in september). Als ik mijn ogen tot spleetjes knijp en de verbeeldingskracht uit m’n tenen haal dan voel ik me zo’n anderhalve seconde een Griekse godin, de rest van de tijd ben ik vooral blij dat het blad en ik boven water blijven. Maar genieten is het wel.
Daarna was het tijd om te douchen. Nou moet je weten dat de badkamer bij onze slaapkamer (dit decadente echtpaar heeft er drie) een raam heeft over de hele breedte, 30 centimeter hoog, net onder het plafond. Er zit geen raambekleding voor, want je ziet alleen het dak van de buren, een stuk lucht en als het hard waait een voorbijvliegend palmblad. Geen probleem dus, want zeg nou zelf: hoe groot is de kans dat Sinterklaas hier een rondje over de daken maakt?
Maar daar denk ik inmiddels heel anders over. Ik kwam namelijk uit de douche en stond in mijn blote niksie naar een handdoek te zoeken toen ik uit mijn ooghoek iets zag bewegen bij het raam. Zat daar dus, op het randje van het dak van de buren, een man! Helemaal in het zwart, met doeken om zijn gezicht gebonden, waardoor je alleen zijn ogen nog zag. Een beetje zoals je je een terrorist voorstelt. Nou waren zijn eventuele terroristische motieven op dat moment wel het laatste waar ik me druk om maakte, dus ik vloog de slaapkamer in (waar de gordijnen gelukkig zedig gesloten waren) om zo snel mogelijk kleren aan te trekken. Eenmaal bedekt ging ik uit pure nieuwsgierigheid terug om deze gluurder wat beter te bekijken (ik besefte inmiddels dat de gezichtsbedekking waarschijnlijk tegen de zon was en dat de kans op een terroristische aanslag dus minimaal was). Hij zat er nog, wat met name voor hem heel fijn voor hem was, want hij zat zonder beveiliging op zijn hurken zeker zes meter boven de grond op een schuin dak. Tot mijn verbazing had hij in één hand een kwast. Nou hoor ik mensen denken: grote kans dat hij kwam schilderen, maar wie schildert er nou dakpannen?? Blijkbaar besefte hij zelf ook dat dit een wel heel magere dekmantel was, want toen ik naar hem bleef kijken, klom hij naar de punt van het dak en verdween aan de andere kant.
En ik bleef achter met de vraag: Wat dééd die man daar? Het is toch niet aannemelijk dat hij zijn leven riskeerde om een oversized blanke-vrouw-van-middelbare-leeftijd te begluren? Waarschijnlijk krijg ik daar nooit antwoord op. Maar ik kijk voortaan voor en na het douchen voor de zekerheid toch wel even door het raam. Je weet maar nooit. En misschien moeten we ook eens nadenken over een gordijn.
Namijmerend over de man op het dak is het wel ‘leuk’ om wat te vertellen over veiligheid in z’n algemeen, hier in Indonesië. Arbo-achtige-veiligheid bedoel ik dan, of eigenlijk vooral het ontbreken daarvan. Mensen lopen hier zonder enige vorm van zekering over smalle randjes op torenflats in aanbouw. Je wordt er naar van als je ernaar kijkt. En waarom zou je voor je lunchpauze helemaal naar beneden gaan? Ze peuzelen hun bammetje (pardon, rijst) op hun hurken zittend op, kijkend in een gat van vele tientallen meters diep.
Daar rijdt het verkeer zoals ik al eerder heb verteld lekker chaotisch door elkaar. Om de verwarring nog wat te vergroten hangen de elektriciteitsdraden bij bossen laag over de weg (letterlijk bij tientallen tegelijk en gewoon aan elkaar geknoopt). Niet heel praktisch natuurlijk, dus als er een hoge vrachtwagen langs moet, staat er iemand achterop met een bezem om de draden omhoog te houden (zie foto). Het kan gewoon.
En het gekke is, we kijken er ook al nauwelijks meer van op. Als Afif een drukke vierbaansweg moet oversteken, doet hij z’n alarmlichten aan (hij beheerst uiteraard de hier in het verkeer geldende licht- en toetertaal) en laat de auto rustig de weg oprollen, in het vertrouwen dat het verkeer van links en rechts voor hem gaat stoppen. En wij met hem, want we weten inmiddels: als we niks horen gaat alles goed. Maar gaat Afif zachtjes sissen, dan wordt het spannend. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak en voelen we ons over het algemeen hartstikke veilig bij hem in de auto. En zolang we zelf niet vele meters hoog op smalle randjes hoeven te balanceren, houden wij het hier wel uit!
Comments