Eindelijk mag ik in mijn blog schrijven wat al weken op het puntje van mijn tong en toetsenbord ligt: We gaan verhuizen!
Een week of 5, 6 geleden kwam Jan thuis met zijn ik-ga-je-weer-meenemen-in-een-grote-verandering-gezicht. Na 30 jaar herken ik die uitdrukking onmiddellijk, maar probeert mijn verstand mij altijd nog te laten geloven dat het misschien wel meevalt. Maar ja, wat is meevallen in zo’n geval?
Het hoge woord liet in ieder geval niet lang op zich wachten: Hij was gebeld door de directeur van De Heus Azië of hij de rest van onze buitenlandjaren in Vietnam aan de slag wil. En aan zijn glinsterende ogen kon ik zien dat hij dat maar al te graag doet.
Gek genoeg greep deze verhuizing mij meer naar de keel dan toen hij met het voorstel voor Indonesië kwam. Toen zei ik binnen een minuut ja, maar nu moest ik echt even slikken. Ik heb zoveel moois opgebouwd in Jakarta en zeker bij de Werkgroep ben ik echt nog niet klaar. En dat allemaal achterlaten en nog eens helemaal opnieuw beginnen? Ik stond niet te springen.
Tegelijk begon ergens achterin mijn brein (ik vermoed dat ik daar een avonturenkwab heb zitten) ook iets te kriebelen: een nieuw land ontdekken, een nieuwe cultuur en natuur, nieuwe mensen. Een nieuw huis inrichten en een nieuwe omgeving verkennen… dat was ook wel weer een mooie uitdaging.
Om een lang verhaal kort te maken: ik zei vrij snel ja. Ik dank alle prachtige buitenlandervaringen tenslotte gewoon helemaal aan Jan z’n werk en als hij voor een nog leukere klus gevraagd wordt dan hij al had (daarover later meer), wie ben ik dan om nee te zeggen?
Vervolgens mochten we er wekenlang niet over praten met anderen (behalve tegen onze kinderen) en dat bleek ook best een challenge. Want als er zo’n grote verandering op stapel staat, dan zit je hoofd daar best wel vol mee, kan ik je zeggen. Drie weken geleden mochten we dan eindelijk in kleine kring vertellen wat eraan zat te komen, maar vanaf vandaag mag iedereen het weten: Wij verhuizen naar Vietnam.
Het is de bedoeling dat we in Hoo Chi Minh City gaan wonen, de stad die vroeger Saigon heette. We gaan begin november eerst naar een tijdelijk appartement en kunnen dan op zoek naar passende woonruimte.
En dan start er voor mij een heel ander leven. Geen personeel meer dat alles voor me regelt, ik zal gewoon weer zelf mijn handjes moeten laten wapperen. En diep in mijn hart vind ik dat best prettig eigenlijk.
Al ging het ons allebei enorm aan het hart om Rachel, Afif en Noto te vertellen dat we weg gaan. Ze hadden nog ruim een jaar zekerheid van inkomen in het verschiet en dat was ineens weg. M.n. bij Afif, die een gezin heeft en een huis aan het bouwen is, was de wanhoop van zijn gezicht te lezen. Natuurlijk laten we ze niet met lege handen gaan en doen we wat we kunnen om ze weer aan een nieuwe baan te helpen, maar het we voelen ons er echt naar over.
Om toch positief af te sluiten: Ik geniet op het moment enorm van Nederland. Het is heerlijk om thuis te zijn, alle lieve mensen, mijn eigen tuin waar ik zo’n beetje woon met dit prachtige weer en weer lekker aan het werk zijn. Ik krijg de glimlach nog even niet van mijn gezicht!
Comentarios