Deze tijd van het jaar was ruim 2 decennia lang de periode dat ik rondsjouwde met slingers, taart bakte (of kocht), hapjes maakte en karren vol boodschappen van de supermarkt naar mijn huis sleepte. We vieren van eind maart tot half april namelijk drie verjaardagen (van Arne, Jan en Manon) in twee weken tijd en dat was altijd een gezellige drukte.
Dit jaar is het oorverdovend rustig en dat is best even slikken. Maar nog lastiger: Voor het eerst sinds ze zijn geboren zijn kan ik de kinderen op hun verjaardag geen dikke knuffel geven. Het voelt leeg om er niet te zijn op hun geboortedag en het voelt net zo leeg dat zij er niet zijn op die van Jan. Natuurlijk hebben we van te voren over en weer gezorgd dat er cadeautjes klaar liggen en videobellen we met een stukje taart in de hand. Maar toch… het blijft kaal.
Dat Jan zijn verjaardag niet wilde vieren hielp ook niet echt, maar ik wilde wel ìets doen, dus hebben we een bezoek gebracht aan Taman Fatahillah, in Nederland bekend als het Bataviaplein. In de koloniale tijd was dit het centrum van de macht en de prachtige gebouwen van toen zijn nu musea. Veel Indonesiërs (en toeristen) komen naar het plein voor een dagje uit, met als hoogtepunt een ritje op een fiets met een bijpassende hoed op (zie foto). Wij geloofden die fietsen wel, kunnen we in Nederland iedere dag tenslotte en hebben in het vroegere stadhuis van Jakarta een expositie over de geschiedenis van de stad bekeken. Daarna zijn we natuurlijk gaan lunchen in het beroemde Café Batavia, waar je eet met uitzicht op het plein. En wat denk je? Ze hebben daar bitterballen op de kaart! Die moesten we uiteraard proeven, dus dat werd ons gedeelde voorgerecht (heerlijk van smaak, maar wel anders van structuur dan ‘onze’ bitterbal). Genoten!
In Indonesië is de verjaardagstaart een belangrijke traditie, en daarom had ik me voorgenomen om naar een van de bakkers in de Mall te gaan, waar ik prachtige taarten had gezien. Maar Rachel stond erop om de taart voor Mister Jan zelf te bakken, waarop ik dus niet naar de bakker, maar naar de Indonesische variant van de Blokker toog om een mixer en andere bakbenodigdheden te kopen. Daar trapte ik in mijn bekende valkuil: ik kwam de winkel uit met een kar vol spullen, die beslist niet allemaal iets met het bakken van een taart te maken hadden. De manager had al vrij snel gezien wat voor vlees hij in de kuip had (liep met een extra kar achter mij aan, zodat ik in ieder geval ruimte had om alles in te laden) en was na het afrekenen o zo gedienstig om mij naar de parkeergarage te begeleiden. Helaas was dat niet de plek waar ik met Afif had afgesproken en had ik geen wifi op dat moment. Maar in plaats van aan die beste man duidelijk te maken dat ik naar een andere uitgang moest, deed ik mijn bekende kunstje: Ik lachte heel vriendelijk en ik knikte. En stond dus met een kar vol spullen op een plek waar mijn chauffeur me niet ging vinden, zonder de mogelijkheid om hem te bereiken. Een vriendelijk gezicht geeft overal licht leerde ik van mijn moeder, maar in een parkeergarage zonder bereik heb je daar bar weinig aan, weet ik nu. Met kar en al terug de Mall in dus maar, en op zoek naar wifi. Of het mijn vriendelijke gezicht was weet ik niet, maar bij een koffietentje kreeg ik de wificode, zodat ik Afif kon appen en hij mij in de parkeergarage met al mijn spullen kon oppikken. Inmiddels staat mobiel internet op mijn lijstje voor de volgende shopronde.
Comments