VREEMD

Zat ik op een hele gewone dinsdagavond toch zomaar ineens moederziel alleen aan de champagne!

Jan was op pad (hij wordt op dit moment ingewerkt in zijn nieuwe functie en reist daarvoor naar de verschillende bedrijven) en aan het eind van een lange dag alleen achter m’n laptop had ik bedacht om even een pizzaatje te gaan eten. En daar kreeg ik dus, meteen nadat ik was gaan zitten, een glas champagne aangeboden.

Ik besloot er maar lekker van te genieten en stuurde een foto van deze mondaine, champagne-slempende mams in onze gezinsapp, waarop ik van Arne de nuchtere reactie kreeg: ‘Het is ook jouw dinsdag’.

Dinsdag of niet, ik had geen idee waar ik het drankje aan verdiend had. Misschien was ik de eerste klant die avond? Misschien had ik een kwartet vol gemaakt (Jan is nogal vaak weg en ik wil ook weleens wat hè!)? Maar het is ook mogelijk dat die vriendelijke knul me gewoon een beetje zielig vond. Want zelfs nadat ik in het donkerste hoekje buiten de zaak was gaan zitten en druk in de weer was geweest met coverstick, kon het hem niet zijn ontgaan dat ik er een beetje vreemd uit zag.

Ik heb momenteel namelijk een soort horrorsnor. Dat komt omdat ik in de laatste week zit van een behandeling van zonneschade op mijn bovenlip. Hiervoor was ik in september in Nederland bij de dermatoloog geweest en had ik een zalfje meegekregen dat ik vier weken lang op de ruwe plekjes moet smeren.

De beste man raadde me aan om hiervoor een periode te kiezen waarop ik niet zoveel onder de mensen zou zijn, want hij voorspelde dat ik er behoorlijk beroerd uit zou gaan zien. Hij wenste me zelfs veel sterkte toen ik wegging en toen zag ik de bui al hangen natuurlijk. Als een arts je sterkte wenst in plaatst van te zeggen: ‘Eigen schuld, dikke bult, mevrouwtje, had u maar niet zo vaak de zonnebrand moeten vergeten’, dan weet je al genoeg. Concreet: Die zalf zorgt ervoor dat de huid zichzelf volledig gaat afstoten en dat proces is niet bepaald charmant te noemen.

Punt was dat ik tot aan de volgende zomer eigenlijk geen periode in mijn agenda kon vinden waarop ik niet zoveel onder de mensen zou zijn. Mijn huidige leven is nog al sociaal-intensief. Dus hoewel opstarten in een nieuw land niet echt het beste moment is om jezelf opzettelijk te verminken, besloot ik het nu toch maar aan te gaan. Het kon maar achter de rug zijn.

De eerste weken was de huid rood en niet meer helemaal egaal, maar durfde ik me nog wel te vertonen, maar inmiddels zit ik in de fase dat ik me een beetje verstop. Dat heeft één groot voordeel: ik heb zoveel tijd voor werk dat ik bijna mijn hele to-do-list heb kunnen afvinken. Dus tegen de tijd dat ik weer toonbaar ben, heb ik alles voor m’n volgende periode in Nederland af, en kan ik me richten op ons nieuwe appartement en alles wat de decembermaand in Vietnam te bieden heeft.

En dat brengt me meteen op het volgende: Dit weekend is onze compound helemaal in de kerstsfeer gebracht. Er staat een kerstboom bij de receptie, de bomen hebben rood-groene jasjes aan gekregen en zijn versierd met lichtjes.

Normaal gesproken ben ik dol op deze tijd van het jaar en kan ik niet wachten om mijn huis helemaal gezellig te maken tijdens de koude, donkere dagen. Maar: De dagen zijn hier helemaal niet koud en donker! Sterker nog, het is 30 graden of meer en helemaal niets in mijn brein kan de verbinding leggen met die gezellige periode in Nederland. Alle versiering levert eigenlijk alleen maar vervreemding op, temeer omdat kerst helemaal niet gevierd wordt in Vietnam. Tegelijk herinnert het me er ook iedere keer aan dat het eind november is en niet al heel lang augustus. En dat is dan weer wel goed voor de realiteitszin.

Nog even terug naar dinsdagavond, toen ik in mijn donkere hoekje champagne nipte en mijmerend naar het voorbij rijdende verkeer zat te kijken. Hier zijn net als in Indonesië veel scooters, maar wel met een totaal andere feel en look. Sowieso met veel meer tussenruimte, want alles hier in Ho Chi Minh City is ruimer dan in Jakarta (zo fijn!). Maar dat is niet hetgeen een totaal ander gevoel oproept, dat zijn namelijk de helmen, zo heb ik ontdekt.

De diversiteit aan helmen is enorm, er is maar een enkeling die een integraalhelm draagt. Veel mensen dragen een helm in de vorm van een pet, maar je ziet ook mensen met fietshelmen, bouwhelmen en best veel pothelmen. En hoewel dat allemaal reuzegezellig staat (het heeft wel iets schattigs eigenlijk), geeft het mij een toch vreemd onheilspellend gevoel. Het doet me namelijk denken aan oorlogsfilms.

Iedere keer als ik het verkeer zit te bekijken komt onwillekeurig de gedachte bij me op: ‘Help, de Duitsers komen!’. En dat vind ik zelfs voor een fantasievolle psyche als die van mij best ver out-of-the-box. Een beetje onsympathiek ook.

Gelukkig roep ik zulke dingen niet hardop en zelfs al zou ik dat na dat glas champagne toch doen, dan verstaat niemand me. Daarnaast hoef ik momenteel alleen maar in de spiegel te kijken om die wonderlijke brainwave in perspectief te zetten. Het eerste wat dan namelijk bij me op komt is: ‘Help, een alien!’.