Deze zaterdagochtend stond ik in alle vroegte veel te gezellig te wezen op Schiphol. Wat niet zo heel erg was geweest, als dat onplezierig vroege tijdstip niet het gevolg was geweest van een nogal onhandige tijdsplanning mijnerzijds.
Ik mocht namelijk een irisscan laten maken voor bij mijn Priviumpas en ik dacht: dat doe ik als ik toch op reis ga, dan hoef ik niet apart heen en weer naar Schiphol. Wat in de basis een goed idee was, maar doordat ik in mijn planning rekening hield met de extreme drukte van vorig jaar en niet met het feit dat ik nu zo’n irritant persoon ben die langs alle rijen mag, me vooral drie uur wachttijd opleverde. En de wetenschap dat de wekker dus ook veel later had kunnen gaan, wat ook altijd een beetje pijn doet natuurlijk.
Gelukkig gaat Arne’s wekker altijd zo vroeg en had hij er geen problemen mee om z’n mams in alle vroegte over lege wegen naar Amsterdam te rijden.
Na een laatste dikke knuffel toog ik naar de Privium Club Lounge voor de irisscan. Omdat deze lounge nog voor de incheckbalies is, sleepte ik 2 koffers en een tas mee (waarbij één koffer om onduidelijke redenen aanvoelde alsof ik lood wilde gaan importeren in Indonesië) en zonk de moed me in de schoenen toen ik zag dat je voor de lounge een lange, steile trap af moest. Veel keus had ik niet, dus worstelde ik mezelf hijgend en puffend trede voor trede omlaag met al die spullen. Tot er twee dames aankwamen die vriendelijk opmerkten dat er om de hoek een lift was… Zie hier het bewijs dat ik in de vroege ochtend niet op mijn best ben.
Nooit geweest ook trouwens.
Gelukkig kreeg ik mijn ogen wel ver genoeg open om succesvol een irisscan te kunnen laten maken, waarna het nog steeds zo vroeg was dat ik nog niet eens kon inchecken en aan mocht sluiten in de rij met andere (te) vroege vogels.
Toen ook het personeel van de incheckbalie wakker was, wachtte mij een nieuw probleem: die koffer met lood. Die op mijn weegschaal thuis 27,5 kg woog (bij Garuda Indonesia mag je 30 kg ruimbagage inchecken), maar op de weegschaal van de vliegmaatschappij ineens 32,5 kg bleek te zijn (ik probeer niet tot me te laten doordringen wat dat over mijn eigen lichaamsgewicht zegt, trouwens!) en de meneer achter de balie een zeer bedenkelijk gezicht bezorgde. Oeps, en ik leefde oprecht in de veronderstelling dat ik deze keer niet zoveel mee had genomen…
Maar, voor zo’n moment heb ik een tactiek: Ik trek mijn aller-sympathiekste gezicht en stel me uitermate nederig op. Ik zeg iets in de trant van: ‘Wat ontzettend dom van mij! Natuurlijk betaal ik nu bij, want dit kan natuurlijk niet!’. En ja hoor, de vriendelijke meneer zei dat hij het door de vingers zou zien. Jippie! Een vriendelijk gezicht geeft over licht, zeggen ze, maar het scheelt soms ook gewoon geld.
Het volgende station was de security. Met die fonkelnieuwe Priviumpas mocht ik naar de korte rij, maar dat scheelde totaal geen tijd, want uiteraard was daar de volgende uitdaging. Eén die ik eigenlijk al voorzien had en dus niet geheel onverwachts kwam. Ik heb namelijk een geweldige houder gekocht voor mijn tablet. Werkt als een zonnetje, is klein en makkelijk mee te nemen. Maar heeft in ingeklapte toestand de looks van een zakmes. En daar worden ze niet blij van bij de security.
Diep in mijn hart hoopte ik gewoon dat ze daar zulke slimme apparatuur hebben dat onmiddellijk duidelijk is dat het dingetje de onschuld zelve is, maar techniek is over het algemeen alleen goed ontwikkeld op gebieden waar ik niks aan heb. En dus moest ik in de rij voor het doorzoeken van mij tas. Ach, ik heb ontzettend gezellig gekletst met de beveiligers, dat dan weer wel.
Bij de laatste horde, de paspoortcontrole leverde mijn Priviumpas an sich eindelijk voordeel op, want hier werd ik langs alle rijen heen geleid. Helaas door een overijverige medewerker die op vol volume declameerde: Deze mevrouw heeft Privium, laat haar erlangs! Deze mevrouw heeft Privium, zij mag overal voor!’, de ongemakkelijkheid ten top dus. Kreeg ik met mijn prima werkende armen en benen zelfs voorrang op mensen in rolstoelen en anderszins beperkten. Toen had ik dus echt net zo lief achteraan aangesloten. Helemaal toen de douanier fijntjes opmerkte: Zo, zo, u bent lekker op tijd! Ehh… ja. Nog 3 uur te gaan tot vertrek namelijk.
Eén voordeel: wel tijd voor heel veel lekkere koffie èn om deze blog te typen. En na twee maanden Nederland had ik daar ook weer ontzettend veel zin in!
Het waren overigens heerlijke maanden die ultrakort samen te vatten zijn in het woord FEEST. Wat hebben we veel gevierd! Verjaardagsfeesten, jubilea, en zelfs een huwelijksaanzoek (Arne en Elisa gaan trouwen!). Met als hoogtepunten het verrassingsfeest voor Jan z’n 50ste verjaardag (hij had echt niks in de gaten!) en ons uitgestelde 25 jarig huwelijksfeest. Kortom, het was genieten van alle prachtige momenten met al onze lievelingsmensen.
Maar aan alles komt een eind en inmiddels ben ik onderweg naar Jakarta, uitkijkend naar het leven en werken daar en naar alle nieuwe ervaringen. Tot snel dus 😊!
Commentaires