WATER

Yes, we hebben een appartement gevonden! En dat is best vlug, zelfs voor snelle beslissers als wij. Het is niet onze absolute nummer 1 geworden, die we zaterdag hadden bekeken. Die werd helaas net voor onze neus weggekaapt door mensen die honderd dollar per maand meer wilden betalen. Maar we hadden nog amper tijd gehad om teleurgesteld te zijn toen Rita, de makelaar, ons al vroeg of we dinsdagavond zin hadden om nog een paar appartementen te bekijken.

Eén daarvan was in hetzelfde gebouw als onze eerste keus in River Garden, maar op dinsdagavond bleek dat die naam heel letterlijk bedoeld is: De straat voor het gebouw was veranderd in een rivier doordat de Saigon erg hoog staat (wat in deze tijd van het jaar op zich heel normaal schijnt te zijn). Onze taxi veranderde in een soort gebrekkig amfibievoertuig, dat zich moeizaam een weg door zo’n 60 centimeter water ploegde. Ik zat met samengeknepen billen toe te kijken, hopend dat de motor het niet begaf en ik met mijn witte broek naar de ingang van het complex zou moeten waden. Zover kwam het gelukkig niet, maar we beseften wel meteen wat het nadeel van deze toren was. Het appartement was trouwens een zooitje, waar ik echt maar heel moeilijk doorheen kon kijken.

Ook de twee plekjes die we daarna bekeken waren maar zo-zo en Rita zag de bui waarschijnlijk al hangen: aan die lui ga ik nog heel veel werk krijgen. Dus vertelde ze dat ze ook nog een heel mooi appartement wist, in een bijna nieuwe toren, maar wel net aan de overkant van de rivier. Er was me verteld dat dat niet zo handig is, maar we gingen toch en kwamen terecht in een prachtige flat, leuk ingericht en met een fabelachtig uitzicht over de rivier en de stad. Waarop ik dus moest beslissen of ik daar wilde wonen (mijn lieve man geeft mij op dit vlak altijd volledig de vrije hand op voorwaarde dat hij een lekkere bank of stoel heeft), met als voordeel een fantastisch huis en als nadeel dat je wat verder weg zit van de leuke hotspots. De keuze viel op het huis, want daar breng ik uiteindelijk best veel tijd door. En als bonus krijg ik daar een werkkamer with a view, een hoekkantoor met zo’n mooi uitzicht dat ik hoop dat ik nog aan werken toekom.

Dat mooie uitzicht heeft trouwens wel een kleine keerzijde: We gaan op de 44ste verdieping wonen. En dat is best hoog voor iemand die op de derde verdieping al de kriebels krijgt. Nu maar hopen dat het went, want ons bod is geaccepteerd en we kunnen er rond 1 december in.

Verder ben ik hard bezig om gewend te raken aan Ho Chi Minh City. Het is me zelfs al gelukt om een niet-engels-sprekende-taxichauffeur naar een plek zonder adres te loodsen, en dat is echt wel een uitdaging. Als je op je telefoon een adres kan laten zien, komt het meestal wel goed, maar ik zou vanmorgen iemand anders oppikken op weg naar de International lady’s en van die plek kon ik geen adres vinden, ik wist alleen waar het was. Maar het is gelukt èn we hadden opnieuw een leuke ochtend daar.

We kregen uitleg over de Japanse bloemschikkunst Ikebana en gingen in groepjes ook zo’n bloemstukje maken. Ik had er een beetje moeite mee dat de regels nogal strikt zijn: er ligt exact vast hoe lang welke bloem moet zijn, waar je die moet prikken en onder welke hoek. Een beetje structuur is wat mij betreft prima, maar dit roofde wel heel veel creativiteit. Het zal dus niet m’n nieuwe hobby worden, maar was zeker leuk om een keer gedaan te hebben.

Het blijkt hier trouwens niet alleen maar wennen te zijn, ik moet ook dingen afwennen en dat is moeilijker dan ik dacht. Trouwe lezers herinneren zich misschien nog wel dat ik begin 2022 moest wennen aan het feit dat alles voor me gedaan werd. Inmiddels moet ik wennen aan het feit dat niet alles meer voor me gedaan wordt.

In Nederland is dat normaal en verwacht ik het ook niet, maar omdat we nog steeds in een Aziatisch land zijn, legt mijn brein nog gewoon dezelfde verwende verbindingen. Die eerste ongefilterde gedachte, die bij je opkomt voor je ergens rationeel over nadenkt, die is daardoor nog steeds van ernstig verwende aard.

Dat gaat dan in de trant van: ‘Waarom houd die man de deur niet voor me open? Hij staat toch niets te doen… O nee, dat hoeft hij helemaal niet te doen, ik kan die deur ook prima zelf open maken!’

Of: ‘Waarom komt er niemand om mijn boodschappenkarretje van me over te nemen, ze zien toch dat het leeg is? O ja, die moet ik hier zelf wegzetten en dat is hartstikke normaal.’

Ach ja, ik wen er wel aan en kom vanzelf weer met beide beentjes op de grond.

Tenslotte nog één dingetje in het kader van wennen: de Vietnamese feestjes. In Vietnam beginnen de feestjes vroeg en zijn vroeg afgelopen, er wordt eigenlijk alleen maar bier geschonken (heel veel bier) en het is er een takkeherrie. O ja, en iedereen gooit z’n afval gewoon onder de tafel. Ik heb me laten vertellen dat na afloop de rekening wordt opgemaakt op basis van de lege bierblikken en verpakkingen die onder de tafel vandaan komen, maar ik heb dat niet gefact-checkt (als zuinige Hollander denk ik meteen: als je al je afval in je tas doet en thuis weggooit heb je een goedkope avond, maar laat ik niemand op onethische ideeën brengen). In ieder geval lag er vrijdag bij mijn eerste De-Heus-Vietnam-feestje een hoop troep onder de tafel.

Het feestje was ter gelegenheid van het afscheid van een collega en werd gehouden in een dinergallery, een enorm gebouw met zitjes overal tussen de winkeltjes, zaaltjes en waterpartijen. Met alle gasten van De Heus zaten we aan één lange tafel en om ons heen zaten weer andere groepen. Naast goed gezelschap aan tafel hadden we dus ook genoeg te zien, maar meer nog: te horen. Vietnamezen proosten namelijk om de haverklap op van alles en nog wat en dat doen ze luid en duidelijk. Ze hebben een soort opzegversje (het doet me denken aan 1 2 3 4, hoedje van papier, maar dan anders) en dat brullen ze zo hard mogelijk voor ze hun hele bierglas in één keer in hun keel legen. Zoals te verwachten was, werd het geschreeuw harder naarmate er meer geproost was. Gelukkig is de hoeveelheid bier in die pullen op zich beperkt, want er worden enorme brokken ijs in gedaan. Al waren er evengoed genoeg mensen die om een uur of negen nauwelijks meer op hun benen konden staan. Maar dat schijnt hier allemaal volledig normaal te zijn.

In Nederland zijn er nu ongetwijfeld dierbaren van me die zich afvragen: Heb jij ook bier gedronken en geproost enzo? Nee, natuurlijk niet schatjes! Die Vietnamese tafels zijn er echt niet tegen bestand als ik erop klim om de koelkastendans te doen. Ik heb het gewoon bij de brokken ijs gehouden, in deze temperaturen is dat binnen de kortste keren water en in mijn geval een veel veiliger dorstlesser.