Voor wie denkt dat ik de afgelopen weken al aardig in het diepe was gesprongen: afgelopen maandag kwam daar nog een dimensie bij, want Jan moest voor vier dagen naar Yogyakarta, op ongeveer anderhalf uur vliegen hiervandaan. Vijf dagen nadat we uit quarantaine waren, mocht ik het dus alleen gaan proberen hier. In een nieuw land. In een nieuwe stad. In een nieuw, half ingericht huis met 2 1/2 personeelsleden (de tuinman komt maar 1 dag in de week) die, net als ik, best een lekker woordje Engels spreken, maar zeker niet vloeiend. En om deze intense cocktail nog een beetje extra pit te geven voelde ik me niet lekker. Waarschijnlijk vond mijn lijf dat er nu wel genoeg nieuwe ervaringen waren binnengekomen in korte tijd en besloot het dat te laten merken. Ik zal jullie de details besparen.
Om te beginnen ging ik op maandagochtend met Afif (de chauffeur die ons enorm helpt bij het inburgeren) en Rachel (onze huishoudster, die de boel hier blinkend schoon houd en heerlijk kookt) naar de supermarkt. Rachel had schoonmaakspullen nodig, en ze zou voor het eerst gaan koken voor me, dus het leek me het makkelijkst dat ze dan zelf kon kiezen wat ze wilde gaan gebruiken.
Maar o, wat was het ongemakkelijk! Ik mocht de kar beslist niet duwen: 'No miss, let me do that!' en ik mocht niets tillen: 'No miss, I do!'. Stiekem deed ik dat soms toch, er is tenslotte 'notting wrong with my hands', maar dat was nooit voor lang.
Verder werd me wel bij werkelijk alles om toestemming of mijn mening gevraagd: 'Do you like pineapple, miss?' , 'Is het OK as I choose vinegar for cleaning, miss?', 'Can I get shampoo for washing te car, miss?' Vergeef me de vergelijking, maar toen ik daar rond liep in die winkel voelde ik me echt onderdeel van het sprookje De Reus en de Lieve Behulpzame Dwergen!
Op een gegeven moment nam Rachel me mee naar een schap van zo'n anderhalve vierkante kilometer met alleen maar flesjes saus. Welke smaak ik het liefst had... Ik heb geen idee! Thuis kookt Jan, omdat smaak blijkbaar niet mijn sterkste kant is, dus hoe moet ik uit deze zee van flesjes-met-tekst-in-een-andere-taal mijn favoriete smaak halen?? Hoewel ik het keurig heb verwoord, was dat niet het gewenst antwoord, Rachel kon zich echt niet voorstellen dat ik geen idee had. Ik heb haar maar de vrije hand gegeven en ik heb heerlijk gegeten, dus het lijkt me voor nu een prima oplossing.
De rest van de week werd er ook enorm goed op me gepast. Ze hebben me wel 100x gevraagd of ik echt wel alleen durfde te slapen in dit huis (Jazeker, ik ben graag alleen en er staan 24/7 3 beveiligers vlak bij mijn huis, dus als ik ga gillen wordt ik echt wel gehoord!) en dat ik meteen moest bellen als er wat is.
Dat was gelukkig niet nodig. Ik vond het heerlijk om het huis aan het eind van de dag voor mezelf te hebben, want ik moet echt heel erg wennen aan het hebben van personeel.
In de loop van de week knapte ik ook weer op. Heb wat meer rust genomen, tijd genomen om de indrukken een plekje te geven en een keer een stevig potje gehuild. Ik wist van te voren, ook dat hoort erbij. Door alle nieuwe indrukken was ik alweer bezig om terug te vallen in oude patronen: alles moet perfect. Maar dat gaan we niet doen, is veel te vermoeiend!
Inmiddels is Jan weer terug en zat ik vanmorgen heerlijk te ontbijten met uitzicht om een zonnig zwembad. Hier kan ik zeker wel aan wennen!
Comments