Vorig weekend waren we, samen met alle andere Nederlanders in Jakarta, uitgenodigd voor een Zomer BBQ op de residentie van de reserve-ambassadeur. Dat klinkt heel fancy, maar dat viel mee.
Om maar te beginnen met de naam: Zomer BBQ is een behoorlijk misleidende term als je in een land bent dat geen seizoenen kent en er in de verste verte geen rook spugende grill te bekennen is. Ook het woord residentie bleek niet zoveel om het lijf te hebben als je zou vermoeden, het was een huis zoals de meeste expats hier hebben. In feite waren we dus gewoon uitgenodigd voor een buffet in de tuin van de reserve-ambassadeur. Maar ja, dat bekt niet lekker natuurlijk.
Wisten jullie trouwens dat er zoiets bestaat als een reserve-ambassadeur? Voor mij was dat nieuw. En wat doe je eigenlijk als je de hele dag reserve zit te zijn? Ik wilde het haar dolgraag vragen, maar durfde niet. Misschien maar een keer googelen.
Afif bracht ons en koos deze keer voor jalan tikus, letterlijk: muizenpaadjes, en wat vrijer vertaald: sluipweggetjes. Dat was totaal niet nodig, maar Afif zoekt soms wat extra uitdaging in z’n werk en dat vindt hij door dit soort routes te nemen. Deze weggetjes zijn net breed genoeg voor één auto, maar je mag ze wel vrijelijk van twee zijden inrijden. Er komt dus geheid een moment waarop je een tegenligger in de ogen kijkt, zonder dat je elkaar kunt passeren. Je zou zeggen: één van beide moet achteruit, maar dat is dus exact waar de uitdaging zit voor Afif: Hij gaat niet achteruit en je ziet ‘m genieten. En hij weet die auto altijd zo te manoeuvreren dat het uiteindelijk toch lukt om elkaar te passeren zonder dat er één schrammetje op de auto komt, wat soms echt millimeterwerk is: als ik mijn raampje open doe, zit ik bij mensen aan tafel.
Of het ideaal is om onverwacht tegen de huig van een wildvreemde aan te kijken? Nee dat niet, maar als we Afif vragen waarom hij zo’n route kiest, zegt hij altijd dat er op de doorgaande weg file staat en dat dit het snelste is. Tja, daar kan je dan weer niks van vinden natuurlijk. En een blije werknemer is beter dan eentje die zich verveelt, dus we laten het voor wat het is. We komen tenslotte altijd op de plek van bestemming.
In dit geval dus bij het huis van de reserve-ambassadeur waar we werden gecontroleerd door strenge politieagenten, want zo gaat dat bij alles wat met de ambassade te maken heeft. Gelukkig stonden we op de lijst en mochten we naar binnen. Iets waar ik van te voren over had lopen piekeren, stel dat m’n aanmelding niet is aangekomen of zo? Zal ik wel weer hebben…
Waar ik ook over had lopen malen was de vermelding op de uitnodiging: ‘Neem je zwemspullen mee’ (‘je wordt thuis gebracht’ ontbrak, maar dat is ook vrij overbodig als je volledige publiek bestaat uit rijke stinkerds met een chauffeur), maar er was natuurlijk geen haar op mijn hoofd die erover peinsde om daaraan te voldoen. Het idee alleen al! Gelukkig dacht iedereen ouder dan twaalf er zo over, waardoor er geen ongemakkelijke situaties ontstonden (diep van binnen ben ik dan toch bang om daar aan te komen en echt iedereen in het zwembad aan te treffen, ook weer zo’n kronkel in mijn hoofd).
Het werd een hele gezellige namiddag die naadloos overliep in een zeker zo gezellige avond. Veel leuke mensen, lekkere drankjes en smakelijk eten in een tropische tuin, we hadden het weer best! En ja, er hing absoluut een zomerse vibe.
Na een week met behoorlijk veel regen, scheen de afgelopen dagen de zon weer als we ’s ochtends wakker werden en dat vind ik heerlijk. Zwemmen is gewoon leuker als de zon schijnt, dus ik trok mijn baantjes met hernieuwd plezier. Woensdagmorgen zat ik net genietend op te drogen in de zon (dat duurt hier exact vijf hele minuten) toen ineens een dikke blauwe wolk onze tuin in dreef. Het was weer eens zover, ze waren aan het foggen op de compound. Ik wist niet hoe snel ik naar binnen moest rennen en alle deuren dicht moest doen, want die vieze lucht wil je niet inademen: het zijn pure pesticiden. Zeer regelmatig (soms iedere week) worden die verneveld over al wat leeft, om te zorgen dat het meeste daarvan nìet blijft leven. In Nederland is dat spul al lang en breed verboden en als het al zou worden gebruikt, zou zoiets in drievoud moeten worden aangevraagd. En daarna zou iedereen voor minstens 24 uur een vervangende woning aangeboden krijgen. Maar daar doen ze hier niet aan. Er wordt gewoon van je verwacht dat je je zintuigen gebruikt en op het juiste moment onderduikt. En dat je dankbaar bent voor een vrijwel beestjesloze leefomgeving natuurlijk. Tja, om heel eerlijk te zijn vind ik dat laatste best prettig en daarom denk ik maar niet teveel na over de rest… (Ja, ja, ik weet heus wel welk beest dat ook doet 😊! En nee, die gaat niet dood door de fog, hij heeft zijn kop namelijk in het zand).
Donderdag – ontdekdag stond deze week in het teken van shoppen: Herma en ik scooterden opgewekt naar een Aziatische variant van de Action, Mr. DIY om te gaan shoppen voor de zomervakantie. Ik had me van te voren een beeld gevormd toen Herma voorstelde om hierheen te gaan: Een soort offline en rommelige Alie Express vol goedkope troep, maar dat viel echt heel erg mee. Het was letterlijk een Action, maar dan in XL formaat, met genoeg personeel, waardoor alles strak op z’n plaats lag. En van alle producten in Nederland was hier minimaal 5 keer zoveel keus. Tot mijn verrassing merkte ik dat ik het enorm gemist had om lekker doelloos door zo’n soort winkel te snuffelen, zonder verkopers die je bij iedere stap op de voet volgen, waardoor de lol er al heel snel af is. We hebben minstens twee uur rond gedwaald, kwamen elkaar af en toe tegen, bewonderden elkaars koopjes en keken weer verder. Na een hele lange lunch en nog wat andere winkeltjes reden we half de middag weer naar huis met de bergruimte van onze scooters afgeladen vol met aankopen.
Inmiddels is het hier zaterdagochtend en heeft Jan voor het eerst live Bahasa les gehad. Hij vond het met de app niet snel genoeg gaan en kreeg een tip voor een goede teacher. Deze dame komt bij ons thuis, dus toen ik vanmorgen uit m’n bedje gerold kwam, zaten manlief en zij al middenin de les. Omdat ik me niet aansloot bij de les, ging de juf ervan uit dat ik al vloeiend Bahasa sprak, en begon meteen tegen me te ratelen. Oeps, I am sorry miss, I am a bad language learner, I think it is spoiled time to try to teach me…
In de pauze vroeg ze naar onze kinderen en Jan vond het lastig uit te leggen wat voor werk onze dochter doet. Ik niet: She forces people who don’t pay their bill to pay, vertelde ik zonder blikken of blozen. Ze bleek diep onder de indruk, en niet alleen van het feit dat er ook in Nederland mensen blijken te zijn die hun rekening niet (kunnen) betalen.
Note to Manon: er is nu iemand in Indonesië die denkt dat jij met een doorgeladen bazooka langs de huizen van wanbetalers gaat. Wil je dat ik dat beeld corrigeer of vind je het (net als ik) best een stoere gedachte? Dan laat ik het zo namelijk :).
Comments