Het leven als vrouw van meneer Jan is tot nog toe behoorlijk sprookjesachtig. Heerlijk eten met gezellige mensen, een luxe hotel, leuke winkels in de buurt en een mooie stad... toen we gisteravond door Yogyakarta reden vroeg ik me af of dit allemaal wel echt gebeurt. Helaas hoef ik mezelf niet te knijpen om te weten dat het leven bepaald geen sprookje is, één blik op een nieuwssite is genoeg.
Ondanks dat: Het is heel gaaf om van dichtbij te zien hoe Jan hier aan het werk is. Ik had al aan hem gemerkt dat deze baan echt heel intensief is, maar hier zie ik dat nog duidelijker. Van 's ochtends 7 tot 's avonds 11 is hij bezig, want als de werkdag erop zit en er gegeten wordt, dan gaan de gesprekken over de farms gewoon door en zelfs bij de borrel naast het zwembad is dat het geval. Ik zou binnen een week volledig gevloerd zijn als ik zulke lange periodes aaneengesloten 'aan' moest staan, maar gelukkig werkt dat bij Jan anders. Ik vind het knap hoe moeiteloos hij zich beweegt in het Indonesische leven en met iedereen open contact aangaat, zonder zichzelf te verliezen. En ik ben megatrots als ik zie hoe zijn kennis hier bijdraagt aan een beter leven voor mensen en dieren!
Vanmorgen scheen de zon uitbundig bij het wakker worden (het is regenseizoen en ik heb de zon in de tijd dat we hier zijn nog niet veel gezien). Het hotel heeft een fantastisch zwembad, waar ik gisterochtend ook al ben geweest voor m'n baantjes. Toen was het zwaar bewolkt en had ik aan likje zonnebrand genoeg om na het zwemmen nog lekker een tijd op een ligbedje te blijven lezen, maar met de zon erbij wordt dat een ander verhaal. De zonkracht is hier 11 en dat is zelfs voor iemand die zo dol is op vitamine D als ik, beslist teveel van het goede. Vandaag dus alleen zwemmen en heel even opdrogen. En ik heb Jan al voor het ontbijt mijn rug laten insmeren, want ik heb geen idee hoe ik daar anders bij moet komen als de mannen weg zijn (hoe doen singles dat??).
Inmiddels weet ik hoe ik het zwembad moet bereiken, maar dat was gisteren een klucht op zich. In de liften heb je je sleutelkaart nodig om in beweging te komen, maar toen ik mezelf eenmaal in zwemkleding gehesen had (t-shirt en korte broek eroverheen om het allemaal een beetje netjes te houden) wilde de lift mij absoluut niet naar de 5de verdieping brengen. De 7de, waar onze kamer is, was geen probleem en de begane grond ook niet, maar de lift stopte niet op 5. Nadat ik een paar keer op en neer had gereisd tussen 0 en 7 (steeds harder en steeds op andere momenten op de knop van 5 drukkend natuurlijk), stapte ik maar een keer in en uit de lift, in de hoop dat dat ding dan ineens zou zeggen: 'O je moet naar víjf?? Natuurlijk breng ik je daar!', maar ook dat had geen effect. Uiteindelijk stapte ik maar uit op de 7de etage en besloot ik op zoek te gaan naar de trappen (misschien had ik dat om veiligheidsredenen sowieso al eerder moeten doen?). En toen kwam de aap uit de mouw: naast de trappen was een aparte lift naar het zwembad. Met overal op de verdieping overduidelijke borden en pijlen uiteraard...
Maar voor wie nu denkt: Tja, dat is typisch Ellen; collega's Patrick en Indra hebben exact hetzelfde gehad. We vragen ons nu alleen af of er iemand is die de beelden van de camera in de lift bekijkt... die persoon had vast een leuke dag!
Bij het zwembad was het niet druk, maar het was wel een bond gezelschap. En dan bedoel ik letterlijk bond: Ik was in mijn eentje verantwoordelijk voor 90% van de aanwezige blote huid. En dan had ik nog mijn degelijkste badpak aan. Naast mij zwom een mevrouw in spijkerbroek en trui met lange mouwen, langs de kant zaten wat dames in bourkini en er was nog een mevrouw die een zwempak droeg dat haar van haar knieën tot haar nek bedekte.
Ik kan me vergissen, maar ik kreeg sterk de indruk dat er een paar kinderen snel uit het water werden gevist toen ik mijn t-shirt en korte broek afstroopte en duidelijk werd hoeveel bloot vlees die Europese vrouw ging laten zien. Een beetje zoals mijn moeder vroeger deed als wij op het strand van Wassenaarse Slag zaten er er op het handdoekje naast ons ineens iemand topless ging zonnen. Ik vraag me af of ik me schuldig moet voelen, ik ben tenslotte te gast in hun land. Maar om nu te gaan zwemmen met mijn kleren aan... een klein beetje vitamine D moet toch wel kunnen?
Comments